Mulu NP: Caves, Cobras & the Pinnacles

Na af en toe een dagtripje te hebben gemaakt het regenwoud in kwam nu de echte confrontatie met de jungle van Borneo: Mulu National Park.

Echt the middle of nowhere want je kan er alleen per vliegtuig komen of door zo'n 14u met een longboat de rivier op te varen. De eerste optie is niet alleen gerieflijker en efficienter maar ook gewoon goedkoper,dus de keuze was makkelijk. De accomodatie in het park was vol maar de eigenaar van het hostel in Miri kwam uit Mulu en kende de eigenaar van een dorm net buiten het park "Mulu River Lodge",letterlijk zo'n 50m van het park. In the Lonely Planet stond niks over dat er geen bank/atm was dus kwam ik daar nietsvermoedend aan met RM 150(37,50e) op zak. Ff lichte stress toen ik dus te horen kreeg dat ik hier nergens geld kon pinnen maar op goed geluk liep ik het NP maar in en gelukkig kon ik daar geld pinnen via m'n credit card. Toen dat eenmaal geregeld was kreeg ik te horen dat er slechts 1 koppel op de agenda stond die misschien de Headhunters Trail gingen doen maar die dat pas de 24e lieten weten of ze dat de 25e gingen doen. Daar had ik niet echt zin in om daarvan afhankelijk te zijn dus probeerde ik de beklimming van de Pinnacles te regelen maar dat kon weer niet volgens 't Park HQ omdat die zat volgeboekt. Enigzins teleurgesteld heb ik toen maar de gebruikelijke guided tours geboekt in het park die allemaal hoogstens 3/4 uur duren.

Die middag deed ik al gelijk de eerste cave: de Lagang Cave. De "nieuwste" cave met supervette stalactiet/stalagmiet formaties en er waren ook naast vleermuizen allerlei andere beesten te zien. Swiftlets(vogels die door een soort kliktechniek hun vliegbewegingen bepalen), blinde krabben(die door de evolutie hun ogen verloren hebben omdat ze ze in de grot toch niet nodig hadden) en bijv. een soort sprinkhaan die voelsprieten tot wel 50cm konden hebben en volledig op het gevoel daarvan leven/jagen. Erg indrukwekkend/interessant allemaal.
De dag erna heb ik 's ochtends de Clear Water Cave en de Wind Cave gedaan. Met een beetje fantasie kan je wel bedenken waar die namen vandaan komen: de eerste omdat er vrij brede rivier door de grot stroomt met helder water(goh!) en de tweede omdat er(afhankelijk van het weer) een vrij harde wind vanuit het binnenste van de grot kan komen als je in de opening staat.
Ook weer veel limestone stalactieten/mieten gezien en deze Caves waren vooral iets groter dan de Lagang Cave. Eenmaal buiten een frisse duik genomen in de junglerivier waar we langsliepen, heerlijk.

Toen ik aan Edward(eigenaar Mulu River Lodge) vertelde dat ik het jammer vond dat ik waarschijnlijk zowel de HHT als de Pinnacles niet zou kunnen doen reageerde hij nogal laconiek dat de Park HQ vaak zegt dat Camp 5(waar je moet overnachten) vol is en dat er dan altijd nog wel plek is en dat hij een freelance guide(Mack) kende die de dag erna 4 Amerikanen zou gidsen en dat ik waarschijnlijk wel meekon. Na een paar telefoontjes heen en weer bleek dit ook zo te zijn en werd me op het hart gedrukt dat ik me geen zorgen hoefde te maken over een slaapplek. Voor RM 650 kon ik mee op een 3D/2N guided tour de Pinnacles op. Ik hoefde alleen 3L water/wat kleding/toiletspullen mee te nemen,eten werd voor gezorgd.
Dag 1: 9u30 verzamelen en om 10u pakken we de longboat naar ons drop-off point waar we 45min later aankomen. Vanaf daar is het 8km lopen over een redelijk vlak paadje naar Camp 5 waar we zullen overnachten. Alles gaat voorspoedig en de 8 km is een makkie maar wel zweten als een gek natuurlijk. Af en toe moet je over een plankwalk lopen over modderige geultjes. Daarbij moet je je 2 planken naast elkaar voorstellen zo'n 30 cm van de grond, de een wat gammeler dan de ander. na zo'n 2km lopen loop ik zo'n 3 meter achter Mack op een plankwalk en ineens schiet er recht voor m'n voeten iets onder die plankwalk vandaan en glijdt omhoog de kant op. Ik schrik en denk een cobra(van een metertje of 2) te herkennen, door m'n reactie draait Mack zich om en zegt lachend "Ooh yeah that's a spitting cobra." De 4 Amerikanen en ik vinden het iets minder grappig maar de cobra is al weg voordat ik m'n camera getrokken heb. We lopen stug door en bereiken Camp 5 rond 2u, de rest van de dag gechillt en in de rivier gezwommen. 's Avonds blijkt Mack ook nog een goede kok te zijn die heerlijk heeft gekookt.
Dag 2: 5u45 opstaan,6u ontbijt,6u30 aan de klim beginnen. 2400m vrij steil omhoog en de laatste 200m is bijna recht omhoog via het beklimmen van ladders. Voor 11u moet je bij de eerste ladder zijn,later betekent dat je al teveel moeite hebt gehad met het eerste gedeelte en dan mag je niet door. 2 a 3x in de week squashen is blijkbaar eigenlijk geen voorbereiding dus ik begin al vrij snel m'n (boven)benen te voelen omdat elke meter vooruit ook een meter omhoog betekent,erg steil dus. Na 1200m moet ik mezelf al mentaal gaan stimuleren/pushen om door te bijten. Vaak genoeg zit ik met m'n knie op borsthoogte om een stap omhoog te maken en dat wordt maar zwaarder en zwaarder. Op 1800m zeg ik tegen Mack en de rest dat ik wil gaan stoppen. Ik ben duizelig van de inspanning en het vele op- en neerkijken om je voet op de goede plek te plaatsen maar tegelijk vooruit om je route te bepalen en m'n benen trillen letterlijk. Dit heb ik nog nooit meegemaakt en ik kan gewoon niet meer en (misschien nog wel belangrijker) ik wil zelfs niet meer verder. Mack en de anderen peppen me op, we schijnen een vrij hoog tempo aan te houden en de komende 100m is vrij vlak. Ik ga door,we verlagen het tempo iets en de 100m die iets vlakker zijn helpen ook. Vrij snel hierna voel ik(de pijn in) m'n benen niet meer en de laatste 200m bijna recht omhoog met de ladders gaan me juist vrij makkelijk af. Eenmaal op de top voel ik me de koning te rijk met een schitterend uitzicht en de wetenschap dat ik het heb gehaald. Na een lunch en wat foto's genomen te hebben gaan we weer naar beneden. Dit is moeilijker en eigenlijk nog zwaarder. Je moet supergoed uitkijken dat je niet uitglijd want de limestone-rotsen waarover je naar beneden klimt zijn vaak vlijmscherp. Doordat ik lichamelijk gewoon best wel uitgeput ben maak ik af en toe een slippertje maar gelukkig zonder al teveel consequenties. 3u later ben ik beneden en ik loop gelijk naar de rivier waar ik m'n kleren uittrek en er gewoon in ga zitten. Dit is hemels, het koude water wat over m'n vermoeide benen stroomt. Dit is 100% zeker het zwaarste wat ik ooit gedaan heb en ik denk dat er maar weinig mensen zijn die deze klim echt makkelijk vinden tenzij je een echte bergbeklimmer bent. Vooral omdat je spieren gebruikt die je normaal in NL gewoon niet hoeft te gebruiken. De rest van de dag relax ik alleen maar en om half 8 lig ik in bed.
Dag 3: 4u45 op,5u ontbijt,5u30 teruglopen(in 't pikkedonker) naar de drop off-point en dan de boot in. Dit verloopt vlekkeloos en vrij gemakkelijk ookal voel ik letterlijk elke spier in m'n lichaam pijn lijden. Het moet zo vroeg omdat 2 van de Yanks de vroege vlucht moeten halen om half 11. Onderweg zien we dit keer alleen een stekelvarken wat 10m voor ons de trail oversteekt.
Eenmaal terug bij de dorm doe ik de rest van de dag niet veel behalve heel erg stijf zijn en spierpijn hebben.

Misschien doe ik het ooit nog wel een keer maar dan met flink wat meer oefening/voorbereiding.

De laatste dag in Mulu NP doe ik de Deer Cave en Lang Cave beiden erg groot en indrukwekkend. De Deer Cave is bekend van de enorme hoeveelheden vleermuizen die erin wonen en die ook heel veel " bat guano"(shit) produceren. De hoofdattractie is als de vleermuizen tegen zonsondergang in enorme groepn de cave uitvliegen om eten te gaan zoeken in allerlei vreemde formaties om de zgn. "bat hawks" te ontvliegen. Een ander mooi stuk is het Jurassic Park-achtige uitzicht op "The Garden of Eden". Een stuk van de Deer Cave dat ooit ingestort is en nu jungle is geworden.

Ik ben erg blij dat ik Mulu NP gedaan heb want het was niet alleen supermooi en interessant maar ik ben door de Pinnacles ook een supervette ervaring rijker.

P.S.
Sorry voor het lange stuk maar ik heb dan ook in die 5 dagen erg veel gedaan/gezien/meegemaakt.